Congrès pour le perfectionnement du matériel colonial, De Bremaecker, Notice sur la télégraphie au Congo, Appareils récepteurs anciens et actuels, p 235, 1910.
Zelf noemde De Bremaecker zijn onderzoek ook geen mislukking. We geven hem het laatste woord, in vertaling van de tekst hierboven: […] Er is dikwijls gezegd dat de proefnemingen van 1902-1904, tussen Banana en Ambrizette, geen succes hadden. Dit is absoluut fout gezien de verbinding tussen Banana en Ambrizette tot stand gebracht werd; talrijke gewisselde berichten van begin 1904 getuigen hiervan.
Wel is waar dat de ontvangsttoestellen die in die periode gebruikt werden – coherer-ontvangers – het kwalijk gebrek vertoonden, voor wat betreft hun gebruik in Congo, beschadigd te geraken onder invloed van de atmosferische ontladingen, waarvan men de oorsprong en eigenschappen nog niet kent. Onder invloed van die ontladingen gedroeg de coherer zich op dezelfde manier als onder invloed van de signalen afkomstig van het corresponderend station –tenminste zo lang die ontladingen relatief zwak waren; maar wanneer deze ontladingen hevig werden, werd de coherer soms ogenblikkelijk buiten dienst gesteld.
Dat gebrek van de ontvangsttoestellen was er de oorzaak van dat, hoewel de verbinding gemaakt werd, zij niet de regelmatigheid konden leveren die onontbeerlijk is voor een telegrafische communicatie die voor een publieke dienst bruikbaar moet zijn […]
Met de coherer-ontvanger werden de signalen afgedrukt op een morseband, gestuurd door een relais, een zeer mooi mechanisch onderdeel, maar een totaal onintelligent toestel dat het morsetoestel deed werken met dezelfde kracht en op dezelfde manier, zowel voor de signalen ontvangen van de corresponderende zenders als die van de atmosferische ontladingen […].
De Bremaecker heeft de pech gehad te moeten werken met middelen die nog niet op punt stonden. Later hadden Goldschmidt en Braillard meer geluk met de kristaldetector en de opname van de signalen op het gehoor, met een koptelefoon. Een telegrafist, zegt De Bremaecker nog, heeft een intelligente onderscheidingsmogelijkheid, en hij kan gemakkelijk het verschil horen tussen het zeer karakteristiek gebrom van de morsesignalen en de droge slagen of het gekraak, te vergelijken met het scheuren van een doek, voortgebracht door de atmosferische ontladingen.
De Bremaecker lui-même n’a pas qualifié ses recherches d’échec. Nous lui donnons le dernier mot, en traduction du texte ci-dessus (Voir le rapport).
Il a eu le malheur de devoir travailler avec des ressources qui n’étaient pas encore au point. Plus tard, Goldschmidt et Braillard eurent plus de chance avec le détecteur de cristal et l’enregistrement des signaux à l’oreille, au casque. De Bremaecker ajoute qu’un opérateur télégraphique a une possibilité intelligente de discrimination et qu’il peut facilement entendre la différence entre le bourdonnement très caractéristique des signaux morse et les coups secs ou les craquelures, comparable à la déchirure d’un tissu produite par des décharges atmosphériques. .